Waarom is het nog niet zo makkelijk om zelfzorg en balans in je dagelijkse leven in te bouwen?
Zelfzorg in je dagelijks leven inbouwen is helemaal niet zo makkelijk als het op het eerste gezicht lijkt. Daar kunnen verschillende redenen voor zijn. Ik geef er hier zeven:
1) Je wilt niet egoïstisch overkomen.
Je vindt het fijn om er voor anderen te zijn, maar daardoor blijft er meestal weinig tijd voor jezelf over. Zoals het gevoel dat, als de ander het maar fijn heeft, wat ik wil komt later wel.
2) Je denkt niet dat je het verdient.
Als je weet wat je waard bent en tijd neemt voor jezelf, voorkom je dat je in een situatie terechtkomt waarin je helemaal niet wilt zijn, en vergroot je je zelfvertrouwen.
3) Je vindt hetgeen je doet of presteert belangrijker dan je eigen balans en welzijn.
Zoals ik het zelf heel erg herken. Is de volgorde vaak eerst het huis, mijn werk, de was, mijn man en dan daarna heb ik dan het plan om te gaan wandelen, even een boek lezen, etc. Vaak mijn daginvulling. Maar na al die zaken die móeten, ben ik dan inmiddels zo moe, dat wandelen, boek lezen, etc. er niet van komt en ik uiteindelijk in bed beland. Als je je dag vaak zo invult zonder jezelf op te laden, is de balans van in- en ontspanning volledig verdwenen. Balans in je leven is essentieel om je goed te voelen. Ontspanning is net zo belangrijk als presteren.
4) Je ondervindt dat jouw omgeving reageert op jouw ‘buitenkant’ die vaak niet overeenkomt met hoe je je voelt aan de ‘binnenkant’.
Je ziet er best wel ‘goed’ uit. Je doet je dagelijkse activiteiten: werken, studeren, een gezin runnen, koken, boodschappen doen. Maar dat je ‘s avonds op de bank ligt en dat je steeds stiller of misschien wel chagrijniger wordt, ziet de omgeving niet. Begrip van de omgeving is ook moeilijk. Je straalt uit dat het je allemaal toch gewoon lukt. Belangrijk is om je omgeving te laten weten waar je grenzen liggen en wat je nodig hebt voor meer balans. Dan alleen kunnen ze je helpen of begrip tonen.
5) Je vindt hulp vragen moeilijk, je wilt anderen niet (nog meer) belasten.
Mensen met een chronische ziekte of beperking na medisch ingrijpen hebben nog meer dan andere mensen de wens om zoveel mogelijk te leven onder eigen regie. Omdat ze niemand anders willen belasten. Vaak is de gedachte over de partner of naasten: ze hebben het al zo druk met hun eigen werk, leven of zijn soms mantelzorger voor een ouder en dan kom jij ook nog met je hulpvraag.
Wat belangrijk is te realiseren dat als je structureel geen hulp vraagt wanneer dat echt nodig is, je je eigen welzijn ondermijnt. Met als gevolg dat je je daardoor uiteindelijk nog slechter gaat voelen. Je hulpvraag wordt dan geen vraag meer, maar verandert misschien wel in een noodzakelijke en structurele ondersteuning van je partner of naasten. Terwijl dit hetgeen is dat je zo graag wilde voorkomen. Niet tijdig vragen om hulpvragen leidt vaak tot een permante belasting van die partner, naasten.
6) Je herkent je eigen grenzen en situaties die leiden tot overprikkeling niet.
Alvorens je binnen je eigen grenzen kan leven moet je deze natuurlijk wel herkennen. Dan pas kun je voorkomen dat je over je grenzen heengaat. In het geval van overprikkeling is het verstandig om langzaam activiteiten op te bouwen en steeds te voelen hoe je lichaam voelt.
Houd bij wat je doet en wanneer je overprikkeld raakt. Ik heb dat vaak als ik heel veel aan de computer zit en bijvoorbeeld een online-vergadering voorzit. Luisteren, schrijven, voorzitten, iedereen aan het woord laten. Na een uur ben ik total loss. Dus moet ik voor mijn balans niet direct daarna een tweede vergadering inplannen.
7) En tot slot een hele belangrijke: je moet accepteren dat je niet meer bent wie je was.
Je oude leven kun je niet meer oppakken en dat is heel frustrerend. Van binnen ben ik nog altijd dezelfde Wendy, maar ik kan niet meer doen wat ik vroeger deed. Ik vergeet dit soms nog wel eens en dat loop ik tegen die bekende muur. Het mooie is dat nu ik dit steeds beter leer, ik ook merk hoeveel dit me ook weer oplevert. Vroeger was ik iemand die zei: ‘Ik doe het wel of ik regel het wel.’ En als keerzijde van dit gedrag sloot ik mensen wel eens buiten. Nu ik steeds vaker aangeef om het bijvoorbeeld samen te doen, ervaar ik dat er een hele andere dynamiek ontstaat. Bijvoorbeeld tussen mij en mij man. En het voelt eigenlijk wel heel fijn. I k voel meer verbintenis en hij voelt zich gezien en nodig. Nou wie had dat gedacht? Ik heb hier zo lang tegen gevochten.
Groetjes Wendy
Lees ook mijn vervolgblog over dit onderwerp: Blog 3 van 3 | Wat is zelfzorg? Of wel, zorgen voor jezelf!